وقتی که حرف من نبود....کدوم صدا در تو نشست ؟
کدوم ستاره پر کشید...تو چشمای تو نطفه بست ؟

غریبه ای اما دلم برای تو پر میزنه...
برای پیدا کردنت به هر شبی سر میزنه...

ای غریبه خوش اومدی به جشن ساده ی تنم...
بیا که من به گریه هام یه رنگ تازه میزنم... 

بار الها...
در دلم غوغايي بي دليل است
در روحم آشفتگي هاي بي پايان است
در سرم انديشه هاي بي انتها است
و من در ميان تمام اين آشفتگي ها به دنبال باريکه نوري براي نجات هستم
خدايا...
هر بار که به بهانه کم کردن فاصله هايمان پيشت آمدم فاصله ها را زياد تر کردم 

تا کی در انتظار گذاری به زاریم
باز آی بعد از این همه چشم انتظاریم
دیشب به یاد زلف تو در پرده های ساز
جانسوز بود شرح سیه روزگاریم
از شکوه کردن از دل ناسازگار خود
دیشب که ساز داشت سر سازگاریم
شمعت تمام گشت و چراغ ستاره مرد
چشمی نماند شاهد شب زنده داریم 

گريه هم با من دگر نامهرباني مي كند
قلبم اما گريه هايش را نهاني مي كند

اشك ، تنها مونس شبهاي تارم بود و بس
اشك هم با غم ، دگر اما تباني مي كند

بلبلي در زير باران نگاهم لانه داشت
اينك اما جغد شومي ، نغمه خواني مي كند

باغ قبلم از هجوم دردها پائيز شد
غصه هم در آن ، به شادي باغباني مي كند... 

شب چو در بستم و مست از می نابش كردم
ماه اگر حلقه به در كوفت جوابش كردم
دیدی آن ترك ختا دشمن جان بود مرا ؟
گر چه عمری به خطا دوست خطابش كردم !
منزل مردم بیگانه چو شد خانه ی چشم
آنقدر گریه نمودم كه خرابش كردم
شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع
آتشی در دلش افكندم و آبش كردم
غرق خون بود و نمی مرد ز حسرت فرهاد !
خواندم افسانه ی شیرین و به خوابش كردم !
دل كه خونابه ی غم بود و جگر گوشه ی درد
بر سر آتش جور تو كبابش كردم !
زندگی كردن من مردن تدریجی بود !
آنچه جان كند تنم عمر حسابش كردم

فرخی یزدی 

ه ، تاکی ز سفر باز نیایی ، بازآ
اشتیاق تو مرا سوخت کجایی، بازآ

شده نزدیک که هجران تو، مارا بکشد
گرهمان بر سرخونریزی مایی ، بازآ

کرده‌ای عهد که بازآیی و ما را بکشی
وقت آنست که لطفی بنمایی، بازآ

رفتی و باز نمی‌آیی و من بی تو به جان
جان من اینهمه بی رحم چرایی، بازآ

وحشی از جرم همین کز سر آن کو رفتی
گرچه مستوجب صد گونه جفایی، بازآ

وحشی بافقی 

لحظهء دیدار نزدیك است
باز من ، دیوانه ام مستم
باز می لرزد دلم ، دستم
باز گویی در جهان دیگری هستم
های ! نخراشی به عقلت گونه ام را تیغ
آی ! نپریشی صفای زلفكم را دست
آبرویم را نریزی دل
ای نخورده مست
لحظه ی دیدار نزدیك است .

مهدی اخوان ثالث 

بي تو يك روز در اين فاصله ها خواهم مرد
مثل يك بيت ته قافيه ها خواهم مرد
تو كه رفتي همه ثانيه ها سايه شدند
سايه در سايه ي آن ثانيه ها خواهم مرد
شعله ها بي تو ز بي رنگي دريا گفتند
موج در موج در اين خاطره ها خواهم مرد
گم شدم در قدم دوري چشمان بهار
بي تو يك روز در اين فاصله ها خواهم مرد 

عشق یعنی خاطرات بی غبار
دفتری از شعر و از عطر بهار
عشق یعنی یك تمنا , یك نیاز
زمزمه از عاشقی با سوز و ساز
عشق یعنی چشم خیس مستاو
زیر باران دست تو در دست او
عشق یعنی ماتهب از یك نگاه
غرق در گلبوسه تا وقت پگاه
عشق یعنی عطر خجلت ....شور عشق
گرمی دست تو در آغوش عشق
عشق یعنی "بی تو هرگز ...پس بمان
تا سحر از عاشقی با او بخوان
عشق یعنی هر چه داری نیمكن
از برایش قلب خود تقدیمكن 

به شبهای تودل بستم که زلف و شانه پیدا شد
به چشمان تو خو کردم که صد افسانه پیدا شد

رها کردم دل خودرابه دشت بی خیالیها
هزاران لاله درسرمای این ویرانه پیدا شد

شکستم عاشقانه بین دستان صمیمیّت
که لیلی بر سردرعشق این دیوانه پیداشد

به صودای وصالت همچنان پیوسته می سوزم
که دراین بزم تنهایی پر پروانه پیدا شد

هوای این و آن درسر نمی آید که برخیزم
 چنان مستم که گویی طوطی مستانه پیدا شد

چترها را باید بست.
زیر باران باید رفت.
فکر را، خاطره را، زیر باران باید برد.
با همه مردم شهر ، زیر باران باید رفت.
دوست را، زیر باران باید دید.
عشق را، زیر باران باید جست.
زیر باران باید با زن خوابید.
زیر باران باید بازی کرد.
زیر باران باید چیز نوشت، حرف زد، نیلوفر کاشت
زندگی تر شدن پی در پی ،
زندگی آب تنی کردن در حوضچه “اکنون”است
 

سهراب سپهری 

مهربانی را بیاموزیم
فرصت آیینه ها در پشت در مانده است
روشنی را می شود در خانه مهمان کرد
می شود در عصر آهن
آشناتر شد...
سایبان از بید مجنون
روشنی از عشق....
می شود جشنی فراهم کرد
می شود در معنی یک گل شناور شد
مهربانی را بیاموزیم
موسم نیلوفران در پشت در مانده است
موسم نیلوفران یعنی که باران هست
یعنی یک نفر آبی هست....
موسم نیلوفران یعنی
یک نفر می آید از آن سوی دلتنگی
می شود برخواست در باران
دست در دست نجیب مهربانی
می شود در کوچه های شهر جاری شد... 

 گوش كن، دور ترين مرغ جهان مي خواند.
شب سليس است، و يكدست، و باز.
شمعداني ها
و صدادارترين شاخه فصل،‌ماه را مي شنوند.
پلكان جلو ساختمان،
در فانوس به دست
و در اسراف نسيم،
گوش كن، جاده صدا مي زند از دور قدم هاي ترا.
چشم تو زينت تاريكي نيست.
پلك ها را بتكان، كفش به پا كن، و بيا.
و يا تا جايي، كه پر ماه به انگشت تو هشدار دهد
و زمان روي كلوخي بنشنيد با تو
و مزامير شب اندام ترا، مثل يك قطعه آواز به خود جذب كنند.
پارسايي است در آنجا كه ترا خواهد گفت:
بهترين چيز رسيدن به نگاهي است كه از حادثه عشق تر است

سهراب سپهری

خارها
خوار نیستند
شاخه های خشک
چوبه های دار نیستند
میوه های کال کرم خورده نیز
روی دوش شاخه بار نیستند
پیش از انکه برگ های زرد را زیرپای خویش
سرزنش کنی
خش خشی به گوش میرسد
برگ های بی گناه
با زبان ساده اعتراف میکنند
خشکی درخت
از کدام ریشه اب می خورد؟؟

زنده یاد قیصر امین پور 

الفبای درد از لبم می تراود
نه شبنم ، که خون از شبم می ترواد
سه حرف است مضمون سی پاره ی دل
الف ، لام ، میم. از لبم می تراود
چنان گرم هذیان عشقم که آتش
به جای عرق از تبم می تراود
ز دل بر لبم تا دعایی بر آید
اجابت ز هر یاربم می تراود
ز دین ریا بی نیازم ، بنازم
به کفری که از مذهبم می تراود 

می خواهمت چنانکه شب خسته خواب را
می جویمت چنانکه لب تشنه آب را
محو تو ان چنانکه ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده دمان آفتاب را
بی تابم آنچنانکه درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره تاب را
بایسته ای چنانکه تپیدن برای دل
یا آنچنانکه بال ِ پریدن عقاب را
حتی اگر نباشی ، می آفرینمت
چونانکه التهاب بیابان سراب را
ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی
با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را 

چنان دل کندم از دنیا که شکلم شکل تنهاییست
ببین مرگ مرا در خویش که مرگ من تماشاییست
مرا در اوج می خواهی؟ تماشا کن ، تماشا کن
دروغین بودم از دیروز مرا امروز حاشا کن
در این دنیا که حتی ابر نمی گرید به حال ما
همه از من گریزانند
تو هم بگذر از این تنها
فقط اسمی به جا مانده از آنچه بودم و هستم
دلم چون دفترم خالی ، قلم خشکیده در دستم
گره افتاده در کارم
به خود کرده گرفتارم 

بغض نكن گريه نكن اگر چه غم كشيده اي
براي من فقط بگو خواب بدي كه ديده اي
اگر كه اعتماد تو به دست اين و ان كم است
تكيه به شانه ام بده كه مثل صخره محكم است
به پاي صحبتم بشين فقط ترانه گوش كن
جام به جام من بزن جان مرا تو نوش كن
ترا به شعر مي كشم چو واژه پيش مي روي
مرگ فرا نمي رسد تو تازه خلق مي شوي
تو در شب تولدت به شعله فوت مي كني
به چشم من كه مي رسي فقط سكوت مي كني
اگر كسي در دل توست بگو كنار مي روم
گناه كن به جاي تو بر سر دار مي روم 

گفتی: غزل بگو! چه بگویم؟ مجال کو؟
شیرین من، برای غزل شور و حال کو؟

پر می زند دلم به هوای غزل، ولی
گیرم هوای پر زدنم هست، بال کو؟

گیرم به فال نیک بگیرم بهار را
چشم و دلی برای تماشا و فال کو؟

تقویم چارفصل دلم را ورق زدم
آن برگهای سبزِِ سرآغاز سال کو؟

رفتیم و پرسش دل ما بی جواب ماند
حال سؤال و حوصله قیل و قال کو؟ 

می نویسم، گذر ثانیه ها را، از تو.
مینویسم، سفر کودکیت را، به خزان.
مینویسم، سراین کوچۀ دور،
ایستادست کسی چشم به راه.
مینویسم، روشنایی همه جا هست ولی،
روز من بی تو شب است.
مینویسم،دل من تنگ شده،
باز آی از طرف جادۀ دور
تا سرازیر شود دست من از حاشیه در
به هم آغوشی تو.
مینویسم، تو فراموش بکن،بدیم را
و به یاد آر که من، خوب هم بوده ام انگارولی،
بی بها بوده و کم.
مینویسم اما، تو کجا میدانی؟!
مینویسم اما،
نامه هایم را تو،
از کجا میخوانی؟! 

من از طرح زيبای هر خاطره
سلامی غزل گونه خواهم نوشت 
که باور کنی گرچه دور از توام
فراموش هرگز نکردم تو را
در اين رخوت بی مجال زمان
که احساس پژمرده همچون خزان
به ياد تو مانده ام آشنا
که شايد که من ياد باشم تو را 

ای رفته ز دل
رفته ز بر
رفته ز خاطر
بر من منگر،تاب نگاه تو ندارم
بر من منگر
زانکه بجز تلخی و اندوه
در خاطر از آن چشم سیاه تو ندارم
ای رفته ز دل راست بگو بهر چه امشب
با خاطره ها آمده ای باز به سویم
گر آمده ای از پی آن دلبر دلخواه
 من او نیم.... او مرده و من سایه اویم!!

سیمین بهبهانی 

گلی را که دیروز
به دیدار من هدیه آوردی ای دوست
دور از رخ نازنین تو
امروز پژمرد
همه لطف و زیبایی اش را
که حسرت به روی تو می خورد و
هوش از سر ما به تاراج می برد
گرمای شب برد
صفای تو اما گلی پایدار است
بهشتی همیشه بهار است
گل مهر تو در دل و جان
گل بی خزان
گل تا که من زنده ام ماندگار است

فریدون مشیری 

وقتي تمام سهمم از آسمان قفس بود
ديدي چگونه بالم در پشت ميله فرسود
اينجا کسي بجز تو درد مرا نفهميد
اينجا کسي بجز من بر درد تو نيفزود
عمري به باد دادي خاکستر تنت را
اي دل که پر بگيري از کوچه هاي مسدود
وقتي اسير هستي وقتي اسير هستم
در پشت ميله ها هم بايد به فکر هم بود 

بگو به باد، پرش را تكان تكان بدهد
بگو به ابر، كه باران بي امان بدهد
چه بي قرار و چه بيگانه مانده ايم،اي كاش
كسي بيايد و ما را به هم نشان بدهد
كسي بيايد و ما را به كوچه ها ببرد
به ما براي رسيدن به هم توان بدهد
بگو، مگر برساند كسي به گوش خدا
كه از نگاهش سهمي به عاشقان بدهد
براي هر دل تنها، دلي رديف كند
به هر نگاه جوان، يار مهربان بدهد
خدا كه اينهمه خوب است، كاش امر كند
كمي زمانه به ما روي خوش نشان بدهد 

سیبی کجاست ازلب سرخ تو سیب تر
زیبا تر و رسیده ترو دلفریب تر

چاقو به دست آمده اند از چهار سمت
اما میان این همه من بی نصیب تر

من پشت کوه قاف وصال تو مانده ام
از هر چه کوه دره فراز و نشیب تر

صبرم به سر رسید خدایا عنایتی؟
نازل نمای آیه ای«امن یجیب »تر

این تازه ابتدای خرابیست بعد از این 
درمن وقوع زلزله های مهیب تر 

گفتی که می بوسم تو را،گفتم تمنا می کنم
گفتی اگر بیند کسی،گفتم که حاشا می کنم
گفتی ز بخت بد اگر ناگه رقیب آید زدر
گفتم که با افسونگری او را ز سر وا می کنم
گفتی اگر از کوی خود روزی ترا گویم برو
گفتم که صد سال دگر امروز و فردا می کنم
گفتی اگر از پای خود زنجیر عشقت وا کنم
گفتم ز تو دیوانه تر دانی که پیدا می کنم!!
.
 سیمین بهبهانی 

بايد فراموشت کنم
چنديست تمرين مي کنم
من مي توانم! مي شود!
آرام تلقين مي کنم
حالم، نه، اصلا خوب نيست....
تا بعد، بهتر مي شود....
فکري براي اين دل آرام غمگين مي کنم
من مي پذيرم رفته اي
و بر نمي گردي همين!
خود را براي درک اين، صد بار تحسين مي کنم
کم کم ز يادم مي روي
اين روزگار و رسم اوست!
اين جمله را با تلخي اش، صد بار تضمين مي کنم... 

دلم قلمرو جغرافیای ویرانی است
هوای ناحیه ی ما همیشه بارانی است

دلم میان دو دریای سرخ مانده سیاه
همیشه برزخ دل تنگه ی پریشانی است

مهار عقده ی آتشفشان خاموشم
گدازه های دلم دردهای پنهانی است

صفات بغض مرا فرصت بروز دهید
درون سینه ی من انفجار زندانی است

تو فیض یک اقیانوس آب آرامی
سخاوتی ، که دلم خواهی بیابانی است!

قیصر امین پور 

اگر تو رخ بنمایی ستم نخواهد شد
ز حسن و خوبی تو هیچ کم نخواهد شد

برون ز زلف تو یک حلقه هم نخواهد رفت
کم از دهان تو یک ذره هم نخواهد شد

تو پاک باش و برون آی بی‌حجاب و مترس
کسی به صید غزال حرم نخواهد شد

اگر بر آن سری ای ماهرو!که روز مرا
کنی سیاه، به زلفت قسم، نخواهد شد

گرم زنی چون قلم، بند بند، این سر من
ز بندگیت جدا یک قلم نخواهد شد

رقیب گفت: « بهار از تو سیر شد » هیهات!
به حرف مفت، کسی متهم نخواهد شد 

مالک الشعرای بهار